انسان با شناخت قدر و استعدادهاى خود، به مقدار استمرار و ادامه ى خود و به جهان دیگر روى مىآورد. همانطور که از استعدادهاى اضافى بچه در رحم مادر، مى توان به استمرار او و جهان دیگر راه یافت. و در این مجموعه ى عظیم هستى است، که انسان با هدف بالاتر از وجود خویش و جهت عالى تر، به رسول و ولى روى مى آورد. این دو نکته؛ جایگاه انسانى که در تمامى هستى مطرح است، نه در یک کشور؛ و با هدف بالاتر از خود همراه است، نه لذّت و قدرت و رفاه، آن جایگاه و این هدف، نیاز به حکومت و رهبرى رسول و امام معصوم را نشان مى دهد. کسانى که خود را از دست مى دهند، هیچ ایمانى نخواهند داشت: الَّذینَ خَسِرُوا انْفُسَهُم فَهُمْ لا یُؤمِنون؛ هیچگونه ایمانى نه به اللّه، نه به غیب، نه به یوم الاخر و نه به وحى؛ که تمامى این ایمانها در گرو ایمان به قدر انسان و در گرو شناخت انسان از خویش است.